Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/52

 Nagle wejście męża Henryki powiększyło jego przestrach.
 — Jak stoi sprawa? — zapytał głosem zdławionym.
 — Wszystko skończone — odrzekł Gilbert. — Komuna nie żyje, wersalczycy są panami Paryża, ogłoszono stan oblężenia i administracyę miejską oddano w ręce merów... Trzeba uciekać...
 — Dlaczego?
 — Gdyż we wszystkich domach odbywają rewizye, zabierają broń i uprowadzają skompromitowanych. Z pewnością przyjdą i do mnie.
 Przeniosę żonę. Rozumiesz pan, iż nie możesz bawić tu dłużej.
 Duplat zbladł jak płótno.
 — Na ulicy mogą mnie poznać, zaaresztować, rozstrzelać?
 — Lękasz się pan?
 — Ludzie lękają się nawet mniejszych rzeczy.
 — A jednak pozostając tutaj, oddasz się sam w ich ręce. Czem wytłumaczysz pan swoją obecność? I sam nie ocalisz się i mnie skompromitujesz... Powinieneś pan pomyśleć, o spełnieniu zaciągniętych względem mnie zobowiązań.
 — Pańskie sto pięćdziesiąt tysięcy franków nie warte mojej głowy — gwałtownie odrzekł Duplat.
 Teraz Gilbert przestraszył się.
 Co będzie, jeżeli wspólnik ten nie zechce dokończyć tak pięknie rozpoczętego dzieła, od którego zależy przyszłość jego?
 — Dziwię się, iż nie rozumiesz! pan — odrzekł — iiż pozostając tutaj, narażasz się sto razy więcej, niż gdzeindziej! Jeżeli zastaną pana z drugą córką Janiny Rivat, to czem wytłumaczysz się? Jakież ja mogę dać objaśnienie? Cała sprawa wyda się!... Prędko dowiedzą się kim jesteś, gdyż znają cię w całym domu,