Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/522

 Wtem, tuż przy chodniku, przed pałacem zatrzymała się dorożka, z której wyszedł ksiądz, zadzwonił u drzwi i uszedł na dziedziniec a następnie do pałacu.
 Odźwierny skłonił się przed nim z uszanowaniem.
 — Co tu robi ksiądz w tym domu szatańskim — zauważył Rajmund — to rzecz podejrzana...
 — Rrzeczywiście — odrzekł Lucyan.
 — Gdy wyjdzie, należy pójść za nim.
 — Masz słuszność, ale do tego nie potrzeba dwóch. Wracaj do księdza d’Areynes i powiedz mu co zauważyliśmy. Jutro przyjdę po ciebie o pierwszej po południu.
 — I pan zostanie tu nic nie jedząc! — rzekł lotaryńczyk.
 — Przyniesiesz mi parę bułek, kawałek szynki lub serdelków i pół butelki wina czerwonego... to mi wystarczy... Kup nadto świecę.
 Rajmund spełnił polecenie, poczem udał się na ulicę Tournelle.
 Lucyan jedząc powoli szynkę i popijając winem, ani na chwilę nie odchodził od okna.
 Czas upływał.
 Wybiła godzina ósma, następnie dziewiąta, w końcu o pół do dziesiątej Lucyan spostrzegł Gilberta w oświetlonym przedsionku, a za nim dwie osoby: księdza, którego widział wysiadającego z dorożki i jakiegoś bardzo szykownego młodzieńca.
 To musi być wice-hrabia Grancey — pomyślał młody lekarz.
 I jak wicher z piątego piętra puścił się po schodach na dół.
 Gdy wychodził na ulicę, drzwi pałacu d’Areynes otworzyły się i przepuściły księdza, oraz jego towarzysza, którzy, postępując razem i rozmawiając z zajęciem, zwrócili się na ulicę Bonapartego.