Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/523

 Lucyan nasunął kapelusz na oczy, niższą część twarzy zakrył kołnierzem paltota i udał się za nimi.
 Na placu św. Sulpicyusza, Grancey — gdyż był to on — uścisnął rękę swego towarzysza i siadając do dorożki, rzekł do woźnicy o tyle głośno, że Lucyau usłyszał:
 — Ulica Baumartin nr. 22.
 Ksiądz pieszo poszedł dalej.
 Młody lekarz nie tracąc go z oczu, szedł za nim w odległości dziesięciu kroków i wkrótce spostrzegł go wchodzącego do jednego z domów przy ulicy Bonapartego.
 — Dość będzie na dzisiaj — rzekł Lucyan, notując sobie w pamięci numer domu. Jutro będę wiedział jak ten ksiądz nazywa się.
 Przywołał dorożkę i kazał się zawieźć do hotelu na placu Bastylli, w którym zamieszkał po przybyciu do Paryża.
 Po bezsennie spędzonej nocy, gdyż gwałtowne wzruszenie nie dozwalało mu zasnąć, wstał następnego dnia o siódmej rano i pieszo udał się na ulicę Bonapartego.
 Po przybyciu do domu, do którego poprzedniego wieczora wszedł śledzony przez niego ksiądz, zapytał odźwiernego:
 — Wszak tutaj mieszka ksiądz Bernard?
 — Nie, proszę pana.
 — Zdaje mi się jednak, że jakiś ksiądz mieszka w tym domu?
 — Rzeczywiście i już od trzech tygodni, ale nazywa się ksiądz Libert.
 — Dziękuję panu... Widocznie dano mi mylny adres.
 Pozostawało panu Kernoël przekonać się, czy ów elegant wczorajszy był wice-hrabią de Grancey.