Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/527

jąc tej niespodziewanej interwencji księdza, lecz przeczuwając jakąś scenę, straszną.
 Wreszcie Gilbert spostrzegłszy, iż przestrach jego może wywołać pewne podejrzenie, zapanował nad nim i tonem imponującym rzekł:
 — Co znaczy ta niesmaczna komedya, mości księże d‘Areynes? Po co pan przybyłeś, skoro nikt go nie wzywał?
 — Przyszedłem zapytać coś pan uczynił ze swą córką Maryą Blanką! — odrzekł ksiądz.
 — Maryą Blanką? — powtórzył Gilbert wzruszając ramionami. — Czy wraz ze zmysłami straciłeś pan i wzrok? Przecież patrzysz pan na Maryę Blankę!
 I ręką wskazał siedzącą na krześle i płaczącą Różę.
 — Kłamiesz pani To nie Marya Blanka!... Marya Blanka tam! — zawołał ksiądz wskazując drzwi, któremi wszedł do salonu.
 Te drzwi otworzyły się i rzeczywista Marya Blanka, wsparta na ramieniu Janiny Rivat, przekroczyła próg.
 Za niemi widać było postępujących: doktora Renege Giraux i jego brata Piotra.
 Na widok żebraczki od św. Sulpicyusza Róża uśmiechnęła się przez łzy i zawołała:
 — Mamo Janino!... ach! kochana mamo Janino!...
 Trzej nikczemnicy widząc swoje ofiary, które uważali za nieżyjące, zrozumieli, że wszystko zostało odkryte i że jedyna nadzieja ratunku pozostawała w ucieczce.
 Z pochylonemi głowami rzucili się ku drzwiom, ale za niemi stali już agenci policyjni z rewolwerami w rękach.
 Na widok wymierzonej ku sobie broni, cofnęli się, drżąc z przerażenia i wściekłości.