Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/69

pragnąłbym, aby nikt nie wiedział, że jestem w Champigny i w twoim mieszkaniu.
 — A mówiłam ci, że to źle się skończy! Nie chciałeś mnie słuchać.
 — Miałaś słuszność... lecz stało się... Nie mówmy o tem.
 Palmira objęła ramionami szyję łotra i ze współczuciem patrząc mu w oczy mówiła:
 — Szczerze mi ciebie żal. — Więc szukają cię... Ach, czemu nie słuchałeś mojej rady? Wiedziałam, że cała ta wasza komuna była blagą i nie mogła trwać długo! Wszyscy jej przywódzcy byli to błazny, myślący tylko o napchaniu swych kieszeni! Nie rozumiem co z tobą się stało, żeś przyłączył się do nich. Ot, do czego doprowadzili cię!
 I znowu uścisnęła go serdecznie.
 — Powtarzam, żem popełnił głupstwo — odrzekł — lecz cóż chcesz, moja droga, ufałem im. Dziś trudno już to cofnąć, należy czekać aż zapomną...
 — Cóż teraz? Odwet?
 — Straszny!
 — To samo mówią ci, co przybyli z Paryża.
 — Czy bardzo jesteś skompromitowany?
 — Dość mocno... Byłem głupi i rwałem się nagrzód... Zadenuncyowano mnie...
 — Zadenuncyowano! — powtórzyła przestraszona Palmira. — A to nikczemni! I gdyby cię ujęto, co zrobiono by?
 — Rozstrzelanoby.
 — Boże miłosierny! Cóż myślisz uczynić dla zmylenia pogoni za sobą.
 — Chciałem przez kilka dni ukryć się u ciebie.. Nie wiem czym dobrze zrobił licząc na ciebie...
 — Kpisz czy o drogę pytasz? — Zawsze rachuj na mnie. Uczynię dla ciebie wszystko, chociażbym sama,