Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/71

jątku i ani słowa nie wspomniał o spodziewanym w przyszłości, to jest o zahypotekowanych na przyszłej sukcesyi Henryki stu pięćdziesięciu tysiącach franków.
 — Pomówimy później o naszych projektach — rzekła Palmira — a teraz myślmy o najpilniejszem. Czy przypuszczasz, że mogą cię szukać u mnie?
 — Nie sądzę, ale należy być ostrożnym.
 — Czy który z twoich przyjaciół zna mój adres w Champigny.
 — Tylko Merlin.
 Duplat zapomniał o Gilbercie.
 — Co to za jeden ten Merlin?
 — Towarzysz, którego widziałem raz w Paryżu i który dopomógł mi do ucieczki.
 — Czy jesteś pewnym jego?
 — Ufam mu jak sobie.
 — Więc dobrze.
 — Przez czas bytności u ciebie nie pokażę nosa na ulicy. Ty zaś nie zmieniaj systemu życia, tylko zamiast stołować się w restauracji, jadaj zemną w domu.
 — To łatwa rzecz... ale...
 — Co takiego?
 — W niedzielę odwiedzają mnie przyjaciółki, nie mogę zaś, nie wzbudzając podejrzenia, zamknąć drzwi przed niemi.
 — Za tydzień już tu nas nie będzie.
 — To też o niedzielę przyszłą nie obawiam się, ale dziś wieczorem, miałam pójść z jedną z przyjaciółek do restauracji nad rzekę, a wieczorem na zabawę tańcującą. Jeżeli nie pójdę, to ona gotowa przyjść po mnie.
 — Do dyabła! — zawołał Duplat — obiad nad brzegiem rzeki — pyszna rzecz.
 — Tylko nie myśl o tem. — Na krok nie puszczę clę z domu.
v