Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/72

 — Bo widzisz, jeść mi się chce, od wczoraj nic nie miałem w ustach.
 — Czy możesz poczekać jeszcze z godzinę?
 — Jeżeli ścisnę brzuch, to może wytrzymam.
 — Pójdę do mojej przyjaciółki, powiem jej, że wypadł mi nagły interes, zmuszający mnie do wyjazdu na parę godzin i, że powrócę do domu późno. Powracając przyniosą ci obiad.
 — Dobrze, idź i wracaj jak najprędzej.
 Palmira wzięła koszyk i wyszła, zamknąwszy za sobą drzwi na dwa spusty.
 Duplat nabrał otuchy, ale będąc z natury przezornym, natychmiast po odejściu swojej przyjaciółki wyjął z kieszeni papiery, między któremi znajdowały się obligi podpisane przez Gilberta Rollina, list bezpieczeństwa wydany na nazwisko Juliusza Servaize, pokwitowanie mamki Leroux, wreszcie dziesięć biletów tysiąc-frankowych, otrzymanych za zdradę komuny i rzekł:
 — Trzeba to zachować w miejscu bezpiecznem, ale tak, aby Palmira nie wiedziała o tem. Zabiorę przed wyjazdem do Szwajcaryi... Ale gdzie ukryć?
 Rozglądając się po pokoju spostrzegł w szafce kuchennej kilka próżnych butelek.
 — Mam już moją kasę ogniotrwałą.
 Wziął jedną z nich, przekonał się, że byłą wewnątrz suchą, zwinął papiery w trąbkę, wsunął ją do butelki i zakorkował starannie.
 Przy sobie pozostawił tylko kilka franków w złocie.
 Poczem udał się do położonego za domem ogródka, wybrał jedno z większych drzew orzechowych i znalezionym pod palisadą szpadlem wykopał pod niem jamę głęboką i na sześćdziesiąt centimetrów, następnie wpuścił butelkę i starannie zasypał jamę ziemią.