Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/74

 — Trzej nasi lokatorzy z zapartym oddechem oczekiwali jej rezultatu.
 Pomimo wytężonej uwagi, z jaką przysłuchiwali się zgiełkowi ulicznemu, żaden z nich nie słyszał krzyku padającego na schodach księdza.
 Kanonada i huk dział głuszyły wszystkie inne głosy.
 Nagle rozległy się uderzenia kolbami strzelb w drzwi wiodące na ulicę i głosy:
 — Otwórzcie! to wojsko wersalskie...
 Pan Lettland uchylił żaluzye i wyjrzawszy na ulicę, odrzekł:
 — Poczekajcie, zaraz otworzę!
 — Prędzej! — zawołał oficer. — Potrzebujemy zająć wasze okna! — Idę... — rzekł chirurg i zamknął żaluzye.
 — Boże mój! Boże! — wołała pani Lebland na pół zywa, — będą się bili w domu... Wszyscy zginiemy!
 — Jezu miłosierny! ulituj się nad nami! — szeptała Magdalena.
 — Nie lamentujcie, owszem cieszcie się — rzekł chirurg — bo to nasi obrońcy. Magdaleno, weź świecę i chodź zemną otworzyć im.
 Wyszli z pokoju, lecz na schodach pan Lebland natknąwszy się na jakieś ciało, cofnął się o krok.
 — Trup!... Jakiś ksiądz...
 Magdalena uklękła przy ciele i oświetliła jego głowę.
 — Ksiądz wikary... Nie żyje!... Boże wielki!...
 Uderzenia w drzwi wznowiły się gwałtowniej.
 — Otwórzcie! — wołano już groźnie.
 Pan Leblond podbiegł do drzwi i otworzył je.
 — Dlaczego zwlekałeś pan tak z otworzeniem?-surowo zapytał oficer.
 — W całym domu jest nas tylko troje — odrzekł chirurg — ja i dwie stare kobiety. Nie posiadamy mło-