Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/85

 — Niech panowie idą na górę, a ja zaraz przyniosę sam, gdyż żona jest w pralni a córka przy łazienkach.
 Boulard i Duclot przebyli schody, następnie długi korytarz, ciągnący się wzdłuż kabin kompielowych i weszli do obszernej sali, zastawionej stolikami i krzesłami.
 Na jednym ze stolików Bordier postawił swym gościom butelkę wina i przekąskę.
 — Jesteście panowie mularzami? zapytał, spoglądając na poplamione wapnem ich bluzy.
 — A tak — odrzekł Boulard.
 — Cóż, roboty jest dość?
 — A jest trochę.
 I u nas jej nie brak. Prusacy i komuniści napalili wiele domów.
 — To prawda.
 Boulard napełnił szklanki i jedną z nich podsuwając gospodarzowi zakładu, zapytał:
 — Napijesz się pan z nami?
 — Dobrze, takiej propozycyi nie odrzuca się.
 — Więc przynieś pan jeszcze jedną butelkę i szklankę.
 Boulard spełnił żądanie i wszyscy trzej zajęli miejsca i stuknęli się szklankami.
 — Nie gniewasz się pan chyba, że komuna została zduszoną... Jesteś pan przynajmniej teraz spokojnym?
 — Nie widzieliśmy jej tutaj — odrzekł Bordier — i handel jakoś szedł. Ludzie tak samo jedli i kąpali się i praczki prały bieliznę jak gdyby nic nie zaszło. Nie zarabiało się wiele, ale też i nie traciło się, a to rzecz najważniejsza.
 — Ba! pan miałbyś tracić? będąc na raz restauratorem, rybakiem, właścicielem łazienki i pralni!
 — A jak się wiedzie mojej siostrze? — zapytał