Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/91

 Nawet nie przyszło mu do głowy, że denuncyantem jego był Gilbert Rollin, jakim sposobem bowiem mógł się domyśleć, że wspólnik jego przeczytał w księdze urodzeń w merostwie jego nazwisko Servaize?
 — Pośpieszaj! — zawołał Duclot — bo inaczej...
 I nie kończąc frazesu pokazał mu lufę rewolweru.
 Duplat przyspieszył kroku, pozostawiając w ogrodzie Palmiry zakopaną pod drzewem butelkę, zawierającą cały jego majątek.
 Na co mu on teraz?
 Wszystko dla niego skończyło się...
 Upominać się u Merlina?
 I cóż z tego, skoro, on sam oświadczył, że wyprze się go stanowczo.
 Nie mógł spodziewać się pomocy od nikogo i ta myśl rodziła w nim przeczucia najstraszniejsze.
 — Wszystko przepadło!... — szepnął. — Do muru? Trudno. — Raz człowiek umiera...
 Pośpiesznie uczynił kilka kroków, jak gdyby chciał uciec.
 — Wolniej! — zawołał Duplot, wstrzymując go za ramię. — Zdążysz jeszcze do la Roquette.
 Słowa te przestraszyły Dnplata. W Roquette bowiem dowodził plutonem, który rozstrzelał zakładników.
 Jeżeli go tam zaprowadzą — będzie poznanym!
 — Nie męczcie mnie napróżno — rzekł do agentów. — Zaprowadźcie mnie wprost do Wersalu, gdzie zasiada sąd wojenny; niech mnie sądzą i rozstrzelają.
 A w duszy myślał:
 — W Wersalu mogą skazać mnie tylko na deportacyę, a to głupctwo... Niepodobna, by nie ogłoszono kiedyś amnestyi...
 Polną ścieżką doszli do Marny, przeprawili się łodzią i następnie pociągiem kolei żelaznej ruszyli do Paryża.