Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/10

 — O tak do licha, trzeba było. Ale jak się do tego wziąść. Byłem w matni, kiedy się idzie niepodobna się zatrzymać.
 — Zaufanie nas gubi. Gdyby nie to, rzemiosło szłoby dobrze.
 — Masz pan zupełną słuszność. Trzeba niedowierzać całemu światu.
 — Ba, ale w takim razie nie byłoby interesów.
 — Przynajmniej nie traciłoby się.
 — Zapewne, ale nic by się nie zyskiwało.
 — Co od nas chce pan Nancey?
 — Zapewne zaproponuje nam jaki układ.
 — Obawiam się tego.
 — Siedmdziesiąt pięć na sto.
 — Albo pięćdziesiąt.
 — Albo dwadzieścia pięć.
 — Ja najpierwszy na to nie zgadzam się.
 — Ba! Nie zgodzę się na zredukowanie na 50 cent. mojego rachunku, który wynosi 48 tysięcy franków. Winieneś, zapłać.
 — Bardzo naturalnie. Jednakże jeżeli hrabia zażąda prolongaty?
 — Odmówię.
 — Odmówmy wszyscy. Tem więcej, że nie dał nam żadnej pewności.
 — Tak jest.
 — Będziemy go ścigać i prześladować.
 — Nie może ogłosić upadłości, bo nie jest handlującym.