Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/113

 — Jeżeli twoja żona umrze, czy się ze mną ożenisz? zawołałam.
 — Przysięgam!
 — Przed Bogiem.
 — Tak, przed Bogiem.
 — Dobrze, zaczekam.
 — Ale czy mi przebaczasz? mówił na nowo padając na kolana.
 Nie odpowiedziałam.
 — Przebaczasz mi?
 — Przebaczę ci kiedy zostanę lady Dudley.
 Nazajutrz powiedziałam moim elewkom, że mój kuzyn bliski umarł w Anglii. Usprawiedliwiło to mój odjazd. Odjechałam unosząc ze sobą ofiarowane mi dwakroć sto tysięcy franków.
 Przybyłam do Paryża.
 W niespełna trzy tygodnie, lord wybrał się do rodziny i znalazł się obok mnie, sądząc żem już o wszystkiem zapomniała.
 Mylił się.
 — Milordzie, rzekłam, niczego nie spodziewaj się. Należeć będę tylko do męża, wprawdzie ty będziesz moim mężem, ale między mną a tobą dotychczas jest... lady Dudley. Zgadzam się na wszystko, przyjmuję wszystko, wyjąwszy twojej osoby. Nazwą mnie pańską kochanką, ale cóż mnie to obchodzi, gdy nadejdzie dzień w którym powrócisz mi honor.
 Skończę opowiadanie. Poczyniłam wszystko aby się pomścić.