Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/118

 — Mój kochany teściu, zapewne znasz dobrze moje obecne położenie!
 — Doskonale.
 — Przyrzekłeś się zająć moimi interesami.
 — Tak.
 — A więc nie potrzebuję wiedzieć o niczem więcej. Przywołaj notarjusza. Nie żenię się dla posagu, ale z miłości. Z góry zgadzam się na wszystko co postanowisz.
 — Wielki Boże! mój zięciu, zawołał ocierając oczy. Jesteś mój zięciu człowiekiem rzadkim, człowiekiem godnym mojej córki. Jesteś zacnym!
 Zebrano potrzebne papiery i wysłano je merowi.
 Opublikowanie zapowiedzi miało natychmiast nastąpić i dzień ślubu został oznaczony za dwa tygodnie.
 — Jutro rano jedziemy do Paryża, moja kochana Margot, rzekł Bouchard. Już czas wielki aby hrabina zajęła się swoją toaletą i wyprawą. Zapłacimy co będzie potrzeba, aby sporządzili wyprawę w czasie jak najkrótszym.
 Mikołaj Bouchard chciał wyprawić wesele, o któremby mówiono szeroko i daleko. Naprzód wielki bal, a potem ognie sztuczne i inne przyjemności.
 Pan de Nancey miał wiele trudności z wytłumaczeniem panu Bouchard że wszelkie podobnie hałaśliwe zabawy nie są w modzie i że arystokratyczny ślub odbywa się zwykle bardzo cicho i skromnie.
 Pan Bouchard dał się wreszcie przekonać.
 — Jakto, wołał, nikt nie będzie widział ani wspaniałych karoc, ani mojej posiadłości? Skromne wesele. To smutno.