Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/122

 Ale Paweł nie kontentował się taką bagatelką i panna Lizely skłonna do następstw, przygotowała fatalnie katastrofę.
 Tymczasem czas mijał.
 Już tylko pozostawało sześć dni, po upływie których Małgorzata Bouchard miała poślubić hrabiego.
 Trzeba było spieszyć się z Blanką albo zrzec się wszystkiego Paweł przybył do Montmorency z twarzą zasmuconą.
 Znalazł Małgorzatę przy ojcu.
 — Co tobie? zapytała młoda dziewczyna zaniepokojona.
 — Kocham cię tak silnie, że zdaje mi się zapominam o wszystkiem na świecie.
 — Bardzo dobrze, sądzę że w tem niema nic złego.
 — Bezwatpienia, ale jednak popełniłem wielki błąd. Mam kuzyna bardzo bliskiego księcia de C*.
 Bouchard usłyszawszy to nazwisko rozpromieniał.
 — A więc? Ten książę...
 — Nie jest młody, wdowiec, bogaty i bezdzietny.
 — Do licha! więc pan będziesz dziedziczył?
 — Bez wątpienia.
 — I odziedziczysz tytuł?
 — Prawdopodobnie.
 — Wielki Boże! Więc go pan obraziłeś?
 — W tak fatalny sposób, że zapewne mi nie przebaczy. Postaw się na mojem miejscu, drogi ojcze. Zapomniałem zupełnie zawiadomić go o nastąpić mającem połączeniu z twoją córką.