Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/123

 — To źle! Zdaje się mi jednak że będzie można temu zapobiedz.
 — W jaki sposób?
 — Napisać.
 — Książę wystąpienie moje uzna za spóźnione. Wyobraź sobie, ślub ma być za sześć dni. Dla wyratowania się trzeba się z nim zobaczyć.
 — Któż ci przeszkadza?
 — Odległość... Mieszka w Bretanii, a jego zamek znajduje się w Quimper. Pojechać tam znaczy tyle co stracić dwa dni.
 — Cóż to szkodzi? Można zaryzykować dwa dni dla wuja i do tego bezdzietnego.
 — Ale rozstać się z moją najdroższą na dwa okropne dni.
 — Ona jest tak rozsądną że sama doradzi ci tę podróż.
 — Ja cię zawsze muszę zachęcać do tego co się zgadza z wolą ojca i moją, rzekła Małgorzata.
 — Jedz i wracaj prędko mój zięciu.
 — Niestety, ta myśl trudna do wykonania. Obciąłbym bowiem przywieść także i wuja, tylko że od dwóch lat choruje na podagrę.
 — A zatem złóż mu odemnie ukłony i powinszowawania, dodał Bouchard.
 We dwie godziny później Nancey przybył do willi panny Lizely.
 Blanka przyjęła go jak zwykle, drżąc z obawy o siebie.
 Dzień był gorący i duszny.