Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/124

 Wprowadzono młodzieńca do salonu, w którym przyjmowała go na pierwszej wizycie z Dawidem Meyerem.
 — Czy tu nie za gorąco? zapytała Blanka. Idźmy lepiej do ogrodu. I tam równie będzie gorąco ale przynajmniej odetchniemy świeżem powietrzem.
 Hrabia poszedł powoli ku altance, o której już poprzednio mówiliśmy czytelnikowi.
 Usiedli na ławce.
 Blanka po długiem wzdraganiu oparła się na jego ramieniu.
 Paweł działał bardzo zręcznie, nie skorzystał on wcale z tej niespodziewanej łaski, ale przeciwnie chciał aby mu oddano się z większem jeszcze zaufaniem.
 Mówił jej o swojej miłości w kolorach tak ognistych, że czuł jak Blanka drżała na całem ciele.
 Gdyby był w tej chwili pociągnął ją ku sobie, kto wie, czy opór nie zostałby przełamany.
 Próba jednak była niebezpieczna, należało działać niezmiernie ostrożnie.
 Dwie godziny w ten sposób upłynęło. Nagle Blanka podniosła głowę.
 — Czy zjesz ze mną obiad?
 — Jeżeli mi pozwolisz.
 — Chodźmy zatem... Mam jeszcze wydać pewne polecenia... Wszak nic cię nie przymusza do pospiechu... Pojedziesz ostatnim pociągiem.
 — Oddalę się wkrótce.
 — Masz konie?
 — Nie, przyjechałem koleją żelazną.