Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/130

 — Mój drogi teściu, rzekł przedstawiając mu papiery o których mówiliśmy w pierwszym rozdziale, oto lista moich wierzycieli i sumy należne każdemu z nich. Uczynisz mi wielkie dobrodziejstwo gdy zaspokoisz wszystkich po kolei.
 — To jest, chciałbyś aby z nimi wejść w układy i następnie zaspokoić.
 — Żadną miarą, kochany teściu, targować się, dla ciebie, jest rzecz niewłaściwą a nawet gorszącą, potrzeba im zapłacić wedle rachunku.
 — Ależ mój drogi, dla czegóż ty sam im nie płacisz?
 — Bo odjeżdżam.
 — Odjeżdżasz? powtórzył Bouchard zdumiony.
 — Za dwie godziny z moją żoną do Włoch, gdzie spędzimy miodowe miesiące.
 — A ja nic o tem nie wiedziałem? zawołał poczciwiec.
 — Uważałem za zbyteczne mówić ci o tem, drogi panie. Powinienem cię uprzedzić, że w tym względzie działam podług obyczajów naszych arystokratycznych.
 Wspomnieć cokolwiek o arystokracji było to zamknąć stanowczo usta Bouchardowi.
 — Bez wątpienia... Bez wątpienia, szepnął... wiedziałem o tem. Mimo tego jednak jest to dla mnie dość nieprzyjemne. W każdym wypadku nie pozostaniecie tam zbyt długo.
 — Sześć tygodni lub dwa miesiące.
 — To wieczność! Tyle czasu nie widzieć córki. Uzbroję się więc w cierpliwość. Napiszcie przynajmniej do mnie kiedy niekiedy.
 — Najregularniej, mogę pana upewnić.