Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/146

zwoitą kobietę. A jednak uwielbiałam nie szaleństwo?
 — Pani mnie uwielbiałaś?
 — Jak w romansie albo w dramie, kochany hrabio... radabym była być twoim podnóżkiem... rzucić się w wodę lub w ogień dla ciebie. Cóż pan na to mówisz?
 — A obecnie?
 — To wszystko teraz minęło, Lecz gdybym ja jeszcze panią kochał?
 — Byłoby to zbyt późno kochany hrabio. Wiem przytem aż nadto dobrze, że mnie nigdy nie kochałeś?
 — O, mylisz się pani.
 — Nigdy! Nigdy! Nie wierzę temu.
 Po chwilowej przerwie mówiła dalej:
 — Jestem piękną. Pan miałeś kaprys i oto wszystko. Wreszcie to nie pańska wina. Nie można rozkazać sercu. Dzisiaj, jeżeli się to panu podoba; zapomnijmy zupełnie o przeszłości a mówmy o panu. Pan nie wyobrazisz sobie jak mnie wszystko obchodzi. Pan znajdziesz we mnie wiernego towarzysza.
 — Mówić o mnie? Na co? Co pani powiem, gdyś mi zapowiedziała, że w nie nie wierzysz.
 — Wierzyć będę temu co mi pan powiesz 0 sobie, o swojem życiu, o interesach... Jesteś żonaty... jesteś bogaty... Czyś szczęśliwy?
 — Nie, odpowiedział Nancey opryskliwie.
 — O mój Boże, czegożsię dowiaduję. Ależ to niepodobna.
 — Dla czego?
 — Ponieważ posiadasz wszystkie warunki potrzebne do szczęścia. Piękną w świecie pozycją, wielki majątek,