Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/152

 — Tak sądzisz?
 — Jestem pewna.
 — A któż ci dał tę pewność?
 — Jestem panią tutaj...
 — Każesz mnie wyrzucić swojej służbie?
 — Z najwyższem obrzydzeniem, z największą boleścią, ale uczynię to.
 — Nie uczynisz tego.
 Przy tych słowach, wydobył z kieszeni rewolwer, z kości słoniowej.
 — Przychodzisz mnie zabić? rzekła Blanka niespokojna ale zawsze z uśmiechem na ustach.
 Pan de Nancey wzruszył ramionami.
 — Wiesz dobrze, że nie dotknę się nawet jednego twojego włosa na głowie.
 — Dla kogóż zatem ta broń.
 — Dla mnie.
 — Chcesz umrzeć?
 — Chcę spać snem nieprzespanym. Niechcę myśleć więcej, ani chcę cierpieć. Posłuchaj mnie Blanko, jeżeli w ciągu pięciu minut nie rozkażesz mi żyć, nie przyrzeczesz być moim szczęściem, w twoich oczach zabiję się. Przebacz mi pani, jeżeli krew powala twoje kobierce. Daruj, że pragnę jedynie przy twoich umrzeć nogach.
 — I to uczynisz? rzekła Lizely nie mogąc zapanować nad wyruszeniem.
 — Przysięgam ci na mój honor i tym razem dotrzymam przysięgi.