Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/155

 — I ma to być ta szalona miłość! odpowiedział z goryczą hrabia.
 — Pawle przysięgam, że cię kocham.
 — A więc dobrze. Więc jesteś jedną z tych słabych istot, dla których potrzeba koniecznie wieńca, mera i kościoła dla ulegalizowania miłości. Nie sądziłem abyś była do tego zdolna i dziś nie chce mi się wierzyć...
 — Mało mnie obchodzi legalność. Czyliż nie wiem że gdybyś dzisiaj był wolnym, jutro zostałabym twoją żoną. Miałażbym się mylić?
 — O gotówbym przebyć ogień piekła, byle połączyć się z tobą na wieki.
 — Jestem tego pewna.
 — Więc cóż cię powstrzymuję?
 — Pragnę nie cierpieć... Zbyt cierpiałam... Nie mogę dłużej...
 — Czyliż ja jestem powodem tego cierpienia?
 — Blanka uczyniła znak potwierdzający, poruszeniem głowy.
 — Ja? zapytał znowu Paweł. Ja mam być przyczyną. Ja kochanek namiętny, oszalały, pełen ognia, gotów7 raczej umrzeć niż żyć bez ciebie.
 — O tak, to ty jesteś przyczyną moich cierpień.
 — Ależ to niepodobna.
 — Oto, kiedy zostałabym pańską kochanką, to rany moje niemiałyby granic.
 — Blanko wytłómacz się jaśniej, bo nic a nic nie pojmuję.
 — Wiedz o tem że jestem zazdrosną.
 — A więc.