Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/156

 — Nie domyślasz się?
 — Nie, na honor. Ta zazdrość, bez wątpienia, nie powstała z mojej przyczyny.
 — Przeciwnie.
 — Jakto? Czyliż nie kocham ciebie jedynie? Zapominasz o tej do której należysz i która należy do ciebie w obec Boga i świata.
 — Moja żona! zawołał Paweł przerażony.
 — Jest ona młoda i piękna, odpowiedziała Blanka, ona ciebie kocha i sądzi że wzajemnie jest przez ciebie kochaną.
 — Jesteś zazdrosna o moją żonę, powtórzył pan de Nancey.
 — Dzisiaj nie jestem wcale zazdrosna. Będę jednak zazdrosną jutro, jeżeli pozostaniesz jutro moim kochankiem.
 — Więc nie pamiętasz jakem ci opisywał moje życie z hrabiną. Ogranicza się ono do widzenia raz na tydzień...
 — Wiem o tem; lecz w tej godzinie właśnie tygodniowej, jest miejsce na kaprys, jest czas na podział wzajemny pieszczot małżeńskich... Należę do tych, którzy pragną albo wszystkiego albo nie chcą nic.
 — Zgoda. Istnieje przecież sposób zabezpieczenia się od podobnej zazdrości.
 — Jaki?
 — Wszak ciebie tu nic nie zatrzymuje?
 — Nic.
 — A więc jedźmy razem. Opuśćmy Francją, jedźmy