Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/164

 — Nie, nie mylisz się wcale, im więcej ją poznaję, tem więcej kocham.
 — Otóż przychodzi mi do głowy jeden projekt.
 — Jaki? zapytała hrabina.
 — Jesień dopiero się zaczyna i zdaje się będzie bardzo piękna. Do Paryża wyjedziemy później. Nic zatem nie przeszkadza zaprosić na wieś Blankę.
 — Ale czy się zgodzi?
 — Jeżeli ją poprosisz, sądzę że nie odmówi wcale.
 — Ach jakże będę szczęśliwą i jakże będę wdzięczną tobie.
 Tego samego dnia Blanka jakby uprzedzona o niecierpliwości swojej przyjaciółki, przybyła niespodzianie do Montmorency.
 Hrabina jakby obawiając się odmowy, z najmilszym uśmiechem zaprosiła Blankę aby przez jakiś czas zabawiła w Montmorency.
 — Nie mów nie, moja droga, twoje tak, uszczęśliwi mię prawdziwie.
 — Drogi aniele, odpowiedziała panna Lizely, całując swoją rywalkę, byłabym własną swoją nieprzyjaciół gdybym samowolnie wyrzekła się tego szczęścia.
 — A więc przyjmujesz?
 — Z całego serca.
 Małgorzata równie ucałowała Blankę klaszcząc w ręce jak dziecię.
 — Ach jakże jesteś szlachetną i dobrą. Od dzisiaj pozostaniesz z nami. Nie wrócisz już do Ville d’Avray, wszak tak?
 — Owszem z ochotą. Radabym nie rozstawać się