Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/179

ralniejszego w świecie. Czy nie jesteś pan moim przyjacielem?
 — O Boże, gdybym mógł być pani przyjacielem, przyjacielem gotowym umrzeć dla pani. Jesteś bardzo dobrą... jestem szczęśliwy, ale zarazem zmięszany... Boję się...
 — Czego?
 — Gdyby dowiedziano się o pani kroku...
 — Cóż to szkodzi. Czy przybywając tu, popełniłam coś bardzo niestosownego?
 — Nic, jednakże...
 — Ależ pan zbyt przesadzasz. Mówmy o panu wyłącznie... Pan się biłeś? czyliż zawsze mężczyźni narażać się będą na niebezpieczeństwo... Mogli pana zabić... Cierpisz bardzo?
 — Mniej niż wczoraj, to nic, tak mi przynajmniej mówił lekarz. Za dwa lub trzy dni opuszczę łóżko.
 — Oby Bóg dał jak najprędzej. Jakaż przyczyna tego pojedynku? Chcę wiedzieć.
 — Przyczyna małej wagi, szepnął Rene z wyraźnym niepokojem... mała utarczka o konia, który zwyciężył na wyścigach...
 Małgorzata poruszyła głową.
 — Nie, to nie to...
 — Zapewniam panią...
 — Dla czego pan kłamiesz? Znam pana dobrze... Nie ukrywaj pan nic przedemną, biłeś się pan o kobietę, jestem pewna...
 — Pani...
 — Zapierasz się pan?