Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/182

 — Lekarz, ojcze.
 — Alboż lekarze są nieomylni. Czyliż nie zdarza się nieraz, że małe zakłucie szpilką powoduje niespodziewaną śmierć.
 Rene uśmiechał się.
 — Pozwól mi sobie powiedzieć, że się wcale nie obawiam czegoś podobnego.
 — Być może, w każdym razie obowiązek nakazywał ci zawiadomić mnie o tem natychmiast.
 — Przebacz mi ojcze.
 — Dobrze, ale jedna sprawa jest ważna.
 — Jakaż?
 — Przyczyna owego pojedynku.
 — Jesteś ojcze doświadczonym człowiekiem i wiesz że nieraz nic nie znacząca drobnostka...
 — Znam tę przyczynę doskonale.
 — Mój ojcze, wyrzekł Rene głosem błagalnym.
 — Co prawda, nie chcę abyś był tak cnotliwym jak Kato. W każdym przecież razie nie życzę sobie abyś miał kochanki, kompromitował się i bił za nie.
 — Mój ojcze, zawołał Rene głosem donośnym. Jesteś najfałszywiej powiadomionym... mylisz się, upewniam cię.
 — Nie mylę się wcale, odpowiedział gwałtownie ojciec, moje wiadomości w tym względzie są rzetelne. Sprawa ta znana w całym Paryżu... Gazety opiewały ją, a pierwsze litery doskonale wyjaśniają osoby działające. Jesteś kochankiem kobiety zamężnej... pod okiem niegodziwca męża, który także żyje wraz ze swoją kochanką.