Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/189

 Jakoż o godzinie trzy kwadranse na dziesiątą dzwonek zapowiadał rozpoczęcie śniadania. O godzinie punkt jedenastej marszałek ubrany we frak, w biały krawat i rękawiczki, wchodził do salonu mówiąc:
 — Śniadanie na stole.
 To samo powtarzało się o godzinie szóstej w chwili podania obiadu.
 Hrabia wówczas podawał rękę Blance Lizely i pierwsi wchodzili do sali jadalnej. Małgorzata szła sama za niemi.
 Tego dnia marszałek jakoś zmienił formę i zamiast dawniejszego:
 — „śniadanie gotowe“. Wyrzekł: „Panie hrabio śniadanie na stole.“
 — Gdzież pani? zapytał Paweł.
 — W sali jadalnej, odparł marszałek.
 Blanka podawszy rękę hrabiemu, rzekła po cichu:
 — Dąsa się, jestem pewna...
 — Cóż mnie to obchodzi, odezwał się Paweł, ruszając ramionami.
 Małgorzata niezmiernie blada, miała pierwszy raz w życiu twarz nadzwyczaj surową.
 Po za nią stał stary lokaj i dwóch lokai młodszych gotowych na skinienie biesiadników.
 Hrabina zwróciła się ku nim, i głosem surowym wyrzekła:
 — Wziąść to krzesło, zabrać z tego miejsca nakrycie.
 Do innego lokaja: Zaprządz konie do powozu pani!
 Ton w jakim wypowiedziany był rozkaz, nie pozwalał na najmniejszy opór.