Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/190

 Lokaje wyszli dla spełnienia takowego.
 Pan dc Nancey byt tak blady jak i jego małżonka.
 Panna Lizely ukryta w dłoniach twarz zarumienioną ze wstydu.
 Paweł czuł ściskanie w gardle i prawie nie mógł mówić z wściekłości.
 Nagle jednak porwawszy w drobne kawałki serwetę, głosem chrapliwym zawołał:
 — Pani, co to znaczy?
 — To znaczy, rzekła głosem mocnym, to znaczy, że ta pani nie jest moim gościem, nie będzie siedzieć przy tym stole i natychmiast odjedzie.
 — Kto to powiedział?
 — Ja? twoja żona. Rozkazałam i ty powinieneś wykonać mój rozkaz.
 Krzesło i nakrycie Blanki znikło rzeczywiście jakby cudem.
 — A ja, krzyknął Paweł, odwołuję twój rozkaz, zapewne gorączka pomieszała twój rozum. Nasza kuzynka pozostanie z nami nadal.
 — Kuzynka, rzekła Małgorzata, kuzynka pańska odjedzie ztąd za pięć minut.
 — Strzeż się! krzyknął Paweł.
 — Zapominasz pan, że jakkolwiek mój ojciec nie żyje, ten zamek nie do pana lecz do mnie należy. Pamiętaj, że mam prawo tu rozkazywać.
 — Nieszczęśliwa! krzyknął hrabia i pochwyciwszy nóż rzucił się ku małżonce.
 — Możesz mnie zabić, rzekła, ale ona ztąd odjedzie.
 Paweł przerażony uniesieniem zatrzymał się.