Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/191

 — Nie odjedzie! ja nie chcę żeby odjechała.
 — Więc życzysz sobie zapewne abym ją swoim ludziom kazała wyrzucić z zamku.
 — Wyrzucić?
 — Tak, wyrzucić, wypędzić!
 Paweł jak dawniej trzymał nóż w ręku.
 Lokaj stał niewzruszony nie śmiejąc pospieszyć pani na pomoc.
 Hrabia postąpił krok, Małgorzata uniknęła niebezpieczeństwa, bo oto Blanka powstała blada i groźna, mówiąc:
 — Zanadto hańby! Panie hrabio, ani słowa więcej! Ten dom padłby na moją głowę, gdybym pozostała choćby jedną godzinę dłużej. Odjeżdżam pamiętając dobro i gościnność jakiej doświadczyłam i obelgę jaką poniosłam. Nie mówię do pani: „żegnam “ bo sądzę, że się jeszcze zobaczymy.
 Po tych słowach, Lizely wziąwszy kapelusz i okrycie, wyszła z pokoju i wsiadłszy do powozu, czekającego przed gankiem odjechała.
 Hrabia kazał sobie osiodłać konia w zamiarze ścigania odjeżdżającej. Przedewszystkiem zaś na odjezdnem odezwał się do żony:
 — Mamy do załatwienia rachunki pomiędzy sobą i załatwimy je za moim powrotem.
 — Jak się panu podoba. Czekam na pana.
 Paweł skoczył na konia i popędził za odjeżdżającym powozem.
 Małgorzata wydała rozkaz nie przyjmowania nikogo, nawet nie wyłączając pana de Nangis.

---