Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/194

dziwiam, pan musisz się szalenie kochać, kiedy pomimo tylokrotnej odmowy, wracasz pan znowu.
 — O teraz, rzekł hrabia, nie powrócę tak prędko.
 — Dla czego?
 — Zdaje mi się, że umrę.
 Subretka klasnęła rękami.
 — Miłosierdzie boskie! nie mówże pan takich rzeczy... bo mi się serce ściska i żalu. Na prawdę mam dla pana wielkie współczucie a przytem chciałabym pójść za mąż i jeżeliby pan mógł mi zaofiarować mały podarunek, bo nie chcę pani utrudzać taką bagatelką... Pomyśl pan tylko że narażam się na utratę miejsca.
 Paweł spojrzał domyślnie.
 — Powiedz mi, czego potrzebujesz moje dziecko.
 — Dziesięć tysięcy franków, czy to nie za wiele?
 — Nie, przyrzekam ci...
 — Czy nie masz pan przy sobie czeków bankowych...
 — Zawsze...
 — A więc... pisz pan...
 Hrabia dał czek na bankiera, subretka pochwyciła go z chciwością.
 — Dziękuję, rzekła, chodź pan ze mną.
 W kilka minut później Paweł wszedł do salonu.
 Blanka, która właśnie czytała książkę, usłyszawszy otwierające się drzwi, odwróciła się.
 Na twarzy jej odmalował się gniew.
 — Pan, panie hrabio tutaj! u mnie! Pomimo mojego zakazu. Kto panu pozwolił wejść!
 — Blanko, szepnął hrabia, przyjmij pożegnanie nieszczęśliwego.