Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/46

V.

Blanka Lizely.

 Nazajutrz, o godzinie w pół do pierwszej, pan de Nancey, udał się na pola elizejskie, czyniąc sobie wyrzuty, że nie jest bardzo przyjemne żenić się, mając za swatów faktora koni i tapicera.
 Było to przecież złe nieuniknione. Roztrwoniwszy majątek, należało bądź co bądź odzyskać dawną fortunę, choćby nawet spekulując na posag.
 Dawid Meyer w stroju krzyczącem i najfatalniejszego smaku, oczekiwał już na hrabiego.
 Błyszczący faktor nie posiadał się z durny.
 Któż może zaręczyć, że ta sama hrabina, później... ba! trudno odgadnąć.
 W każdym razie nie ma nic niepodobnego...
 — Brawo! panie hrabio, zawołał Dawid. Jesteś pan punktualnym jak chronometr Breguet’a. Godne naśladowania! Szklankę madery i w drogę.
 Hrabia ukłonił się i dotknął kieliszka ustami.
 Dawid wypił odrazu.
 — Naumyślnie kazałem to wino przygotować dla hrabiego. Zdaje mi się, że należy do wyjątkowych pod względem dobroci. Piętnaście lat! No! zdrowie pana hrabiego!