Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/47

 Wino rzeczywiście było wyborne.
 Dwaj przyjaciele zapalili cygara i wsiedli do faetonu.
 Dawid sam wziął lejce do ręki.
 Do połowy drogi, nie wspominano wcale o celu wizyty.
 Paweł jednak przerwał milczenie zapytując się:
 — Panna Lizely oczekuje zatem na nas dzisiaj?
 — Do licha! Przecież nie mam zamiaru poprowadzenia pana hrabiego po to, aby się przypatrywał jedynie drzewom parku? Oto tekst depeszy, jaką wysłałem:
 „Pan hrabia i ja, jutro, oddamy wizytę we względzie poney“. To dostateczne. Czekają na nas najniezawodniej.
 — Dla czegóż pan mówisz o jakichś poney?
 — To tylko pozór. Pan hrabia nie przyjeżdża z wizytą do panny Lizely, ale dla ocenienia koni, które zamierza kupić. Przy tej okazji zawiąże się rozmówka, a jeżeli wówczas pan hrabia nie potrafi podobać się, nie moja wina.
 — Dobrze obmyślane, rzekł Paweł z uśmiechem.
 — To mój jedynie pomysł. Bywają wodewiliści, którzy w swoich utworach mniej daleko okazują sprytu. A zatem śmiało do dzieła. Notarjusz wkrótce zatemperuje pióro a pan mer z Ville-d’Avray, zabierze się do spisania małżeńskiego aktu. Wkrótce dojechano do wymienionej wyżej miejscowości.
 — Przybyliśmy, rzekł Dawid Meyer.
 Domownik a raczej groom faktora zeskoczył z kozła i zadzwonił.