Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/71

że Małgorzata wreszcie nadzwyczaj zdumiona była jego milczeniem.
 Przypuszczała, że hrabia skorzysta z pierwszej lepszej sposobności i będzie z nią mówił o muzyce, a mianowicie o melodji odwiecznej, którą usłyszał zbliżając Się do altany.
 Paweł mówił dobrze; miał on tę bystrość pojęcia i lekkość paryżanina przerzucającego się w rozmowie z przedmiotu na przedmiot.
 Małgorzata słyszała panów rozmawiających z ojcem, nic więc dziwnego, że dla interlokutora takiego jak hrabia uczuła pewien rodzaj sympatji.
 Rozmawiając zbierała róże a ułożywszy je w bukiet zatknęła za pasek sukni.
 — Pani, rzekł wreszcie hrabia, czy pozwolisz abym cię prosił o jedną łaskę?
 Małgorzata zwróciła nań spojrzenie i wpatrując się zdumiona powtórzyła:
 — Łaskę?
 — Pani nie odgadujesz jeszcze?
 — Nie, naprawdę.
 — Oto pragnąłbym otrzymać jeden kwiatek z pani bukietu.
 — Bardzo łatwo.
 Małgorzata nachyliła się nad krzakiem usiłując zerwać różę.
 Paweł ją powstrzymał.
 — Pani mnie źle zrozumiałaś. Prosiłem panią o jeden kwiatek z bukietu.