Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/72

 — Dla czego? zapytała młoda dziewczyna z czarującą naiwnością. Przecież tamte daleko piękniejsze...
 — Być może, ale ich pani nie nosiłaś przy sobie.
 Małgorzata nie pytała o więcej. Rumieniec oblał jej policzki i serce nie wiadomo z jakiej przyczyny zaczęło mocno uderzać.
 — Pani odmawiasz mi więc kwiatka?
 Nie. Małgorzata nie odmówiła.
 Powoli wydobyła jeden kwiatek ze swego bukietu i podała go ręką drżącą hrabiemu.
 — Dziękuję! O! bardzo dziękuję!
 I zanim założył go w butonierkę przycisnął do ust.
 — Brawo! zawołał ktoś wesoło. Brawo panie hrabio, nie podobna być więcej grzecznym... Oto tradycja szlachty francuzkiej. To powtórzenie się Richelieu, na mój honor.
 Mikołaj Bouchard, on to był bowiem, zatarł ręce z radości.
 Ex-korkarz i Gerard cichutko postępowali za młodą parą, rozdzieleni od nich zaledwie krzakiem lilii, byli więc świadkami całej sceny.
 Małgorzata bardzo wzruszona rzuciła się w objęcia ojca.
 Mikołaj Bouchard ucałował ją z całym zapałem, wołając:
 — Ucałowałem przyszłą hrabinę!
 Młoda dziewczyna uczuła się mocno zakłopotaną, choć nie wiedziała istotnej przyczyny.
 Przez wrodzone uczucie skromności nie ośmieliła