Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/83

 Blanka Lizely spojrzała po sobie i zarumieniła się.
 Uważała bowiem strój swój zanadto nieprzyzwoity.
 Pochwyciła szal i okryła się nim natychmiast.
 — To okropnie! zawołał hrabia, dla czego i za co karzesz mnie pani. Jesteś tak piękną w tym stroju!
 — Alboż nią obecnie być przestałam?
 — Jesteś tak piękną, że doprowadzasz do utraty rozumu.
 — I szacunku, nie prawdaż? dodała kobieta tonem prawdziwie szyderskim.
 — O pani, jesteś przekonaną, że wzbudzasz we mnie i miłość i szacunek.
 — Miej się na baczności panie hrabio, bo to zakrawa na oświadczenie się.
 — Niech będzie.
 — Pan masz zamiar kochać mnie?
 — Kocham już panią.
 — Tak prędko? Kocha się natychmiast albo nigdy. Wystarczyła dla mnie jedna chwila, w której panią ujrzałem.
 — Czy mogę wierzyć temu?
 — Na słowo szlachcica, mówię prawdę. Pani mnie doprowadzasz do szaleństwa.
 — Tem gorzej, bo miłość szaleńca, to to samo co gorączka nerwowa. Gorączka minie a miłość umrze.
 — Moja jest wieczną.
 — Wielu też kobietom mówiłeś pan to samo?
 — Żadnej nie mówiłem tego co teraz pani.
 — Ależ pan mnie tylko co poznałeś. Pan nic nie