Strona:PL De Montepin - Wierzyciele swatami.djvu/94

 — Na kopercie położył taki adres:
 „Panu baronowi Bouchard de Montmorency, w jego własnym zamku Montmorency.“
 Poczem zapieczętował ogromną lakową pieczęcią na której wyraźnie odbił się herb hrabiego: „lazur nieba posiany niezliczonemi gwiazdami.“
 W pół godziny groom dosiadł konia, wioząc list i bukiet dla ojca i córki.
 O godzinie wpół do pierwszej pojechał do Ville-d’Avray w faetonie, którym sam powoził.
 Postanowił koleją żelazną powrócić do Paryża, gdyby dłużej nieco zabawił u panny Lizely.
 O godzinie drugiej lokaj zadzwonił do domku panny Blanki. Paweł wysiadł i został wprowadzony przez Jamesa, lokaja poważnego jak wszyscy anglicy.
 Panna Lizely nie pozwoliła na siebie czekać zbyt długo.
 W kilka minut weszła, a Paweł nie mógł się powstrzymać od widocznego wzruszenia.
 Blanka zdawała się być w wielkiej żałobie. Szeroka czarna wstęga związana na sposób ubiorku alzackiego ozdabiała jej włosy.
 Miała suknię z czarnej krepy. Części innej garderoby odpowiadały ogólnemu strojowi.
 Podobnie ubrana, panna Lizely była daleko piękniejszą niż zwykle.
 Przypominała ona Meluzynę czarodziejkę z baśni średniowiecznej.

---