Strona:PL De Montepin - Zbrodnia porucznika.pdf/277

 — Ojcze, — odpowiedziała, — nieprzyjaciel jest w twym domu.
 — Słyszę cię, ale nie rozumiem, — któż jest tym nieprzyjacielem?
 — Twoje dzieci.
 — Mój syn Gontran?
 — Gontran i Dyanna.
 — Dyanna, moim nieprzyjacielem?... to niepodobna!
 — I ja tak sądziłam jak ty ojcze, ale niestety, myliliśmy się oboje! Na miłość boską, niewątp o moich słowach, bo teraz nie czas na rozprawy, trzeba działać.
 — Działać przeciw nim! czegóż oni chcą?
 — Chcą odrzeć cię za życia z władzy... z praw twoich... z majątku... mówią, że jesteś obłąkany, domagają się dla ciebie kurateli....
 Wyraz przerażającej boleści, najwyższej, jaką człowiek przenieść może za życia, odbił się w rysach hrabiego de Presles.
 — Nieszczęśliwi! — wybąknął, — nieszczęśliwi!... Gontran... niemal bym to pojął... Ale ona... ona... moja córka... Dyanna... O! mój Boże....
 — Mój ojcze... — przerwała Blanka z silą — powtarzam ci, trzeba działać!...
 — Czas więc nagli?
 — Tak, czas nagli!... Oni ze swej strony już działają....
 — Cóż zrobili?
 — Urzędnicy na ich wezwanie przybyli właśnie do zamku.
 — Co! już?
 — Już, mój ojcze, a jeśli ty nie zejdziesz do nich, za kilka minut oni z pewnością przyjdą do ciebie.
 Generał chwycił się obu rękami za czoło, jak gdyby chciał powstrzymać w zmąconym mózgu rozpraszające się myśli.
 Blanka z nieopisaną trwogą śledziła każdy ruch jego.
 — Masz słuszność, ukochane moje dziecko, — rzekł pan de Presles nagle, — masz słuszność, że to dzisiaj dzień bitwy i dowiodę, że stary generał nie poddaje się przynajmniej bez walki...
 — Czekaj tu na mnie moje dziecko, za kilka minut powrócę.
 I starzec, przeszedłszy bibliotekę krokiem pewnym, niemal spiesznym, wszedł do swej sypialni.
 Blanka złożyła ręce i myśl jej pobiegła ku niebu rzewną modlitwą, hymnem wdzięczności pałającej, bezgranicznej.
 Bo też w istocie jej głos dziewiczy wznowił cud. biblijny dawidowej harfy, rozpędzającej szaleństwo Raula.
 Jak Chrystus wyrzekł do Łazarza: Powstań i idź! tak ona zawołała do uśpionego umysłu starca: Zbudź się! i władze umysłu zmartwychpowstały.
 Bo też w budzącej się nadziei, Blanka widziała podwójne zwycięztwo, naprzód tryumf swego ojca, następnie porażkę i wstyd Dyanny i Gontrana, zawiedzionych w swych ojcobójczych pragnieniach....
 Drzwi sypialni otworzyły się ponownie i generał wszedł napowrót do biblioteki.
 Zrzucił był aksamitny szlafrok, który przywdziewał dotąd zwykle, a przybrał się jak na wielkie przyjęcie.