Strona:PL De Montepin - Zbrodnia porucznika.pdf/305

 — A ja ci nakazuję.
 — Ależ, panie....
 — Wybieraj między dwudziestofrankówką a tą laską.
 — Wybieram bez wahania dwadzieścia franków!... — zawołał garson z pośpiechem. — Cóż mam powiedzieć panu baronowi?...
 — Trzeba mu oddać bilety tych panów i mój i powiedzieć, że mamy do pomówienia z nim w sprawie, nie cierpiącej zwłoki.
 — Proszę niech panowie idą za mną i poczekają w pierwszym pokoju, a ja przez ten czas wypełnię ich zlecenie.
 Po chwili Raul i jego przyjaciele posłyszeli jak lokaj wołał:
 — Panie! panie baronie... panie baronie!...
 A zaraz potem baron odburknął opryskliwym tonem człowieka nagle przebudzonego ze snu:
 — No i co? co takiego? czego tam chcesz odemnie?
 — Panie baronie, są tu panowie, którzy chcą się widzieć z panem.
 — Ja śpię, dajcie mi pokój.
 — Panie baronie, kiedy powiadają, że to coś bardzo pilnego.
 — Idź do dyabła!
 — Ale panie baronie, kiedy ci panowie są już tu... czekają.
 — Niezgrabiaszu!... głupie bydle!... wiecznie robisz głupstwa tylko.... Cóż to za panowie?
 — Tu są ich bilety.
 Zaledwie jednak baron rzucił okiem na bilety, wybąknął zdumiony:
 — Raul de Simeuse... O!... o!... co to ma znaczyć?...
 Potem głośno dodał.
 — Proś tych panów, żeby poczekali przez chwili, wstaję i za kilka minut będę im służył.
 Istotnie baron użył tylko ściśle koniecznego czasu na poczesanie z tą pretensjonalną elegancyą, którą już znamy, pukli obfitych swych włosów, przywdzianie spodni i zarzucenie wysoce fantazyjnego szlafroka, którego lewą klapę ozdabiały niemniej wysoce fantazyjne ordery.
 Ukończywszy tę tualetę, podążył do pierwszego pokoju, gdzie nań czekali trzej goście.
 — Panie, — ozwał się Raul, — wierzaj nam, że nie bylibyśmy mu przeszkodzili tak rano, gdyby nie to, że chodzi tu o sprawę ważną.
 Baron, któremu zwykła pewność siebie jakoś nie dopisywała dziwnie, bez wątpienia z powodu samejże sytuacyi, odpowiedział z zakłopotaniem.
 — Obecność panu Raula de Simeuse u mnie, jest dla mnie zaszczytem i przyjemnością.
 Raul przerwał mu.
 — Ani zaszczytem ani przyjemnością, panie i pan to wiesz równie jak ja dobrze. Przystąpmyż więc wprost do rzeczy.... Wicehrabia Gontran de Presles przyrzekł panu rękę panny Blanki de Presles, swej siostry.
 — Ależ panie... — zawołał baron....
 — Prawda to, czy nie?
 — A więc dobrze, tak, to prawda... ale radbym wiedzieć jakiem prawem....
 — Jakim prawem ja pana o to pytam?...
 — Z pewnością?
 — Prawem niezaprzeczonem, które takiemż samem wyda się panu niezawodnie... Jestem narzeczonym panny Blanki de Presles, której rękę oddaje mi pan generał hrabia de Presles, jej ojciec.
 — Starzec zdziecinniały, nad którym ma być ustanowioną kuratela! — odrzucił pan Polart ze śmiechem.
 — To już, panie, jest kwestya, o której z panem nie mam potrzeby rozprawiać.... Ja uważam pana de Presles jako jedynego i wyłącznego pana w swym domu i rodzinie i uważam za złe każdemu, ktoby on kolwiek był, kto objawia pretensję zaślubienia tej, która za tydzień będzie moją żoną.
 — A! — rzekł baron, — pan to uważasz za złe?
 — Bardzo stanowczo!
 — I z pewnością przybywasz pan żądać odemnie, bym się zrzekł moich pretensyi?
 — Ani trochę.
 — Ależ w takiem razie, — wymówił baron z poczynającym się niepokojem, — czegóż pan chcesz odemnie?
 — Zrobić panu niezmierny zaszczyt, na który prawdopodobnie pan wcale nie zasługujesz.
 — A ten zaszczyt?
 — To sposobność bicia się ze mną.
 — A więc pan przybywasz zaproponować mi pojedynek?...
 — Poczynasz pan rozumieć! trwało to cokolwiek długo! ale lepiej zawsze późno jak nigdy.
 — Dobrze, panie, będziemy się bili....
 — Tego się spodziewałem.
 — Ci panowie są pańskimi sekundantami?...
 — Jak się pan domyślasz.
 — Przyślij mi ich pan w ciągu dnia, ułożę się z moimi i zechcą na jutro ustanowić warunki pojedynku.
 — W tem już nie jesteśmy zgodni.
 — Jak to?
 — Nie jutro bowiem zamierzam bić się z panem... ale za godzinę co najwyżej.
 Pan de Polart aż skoczył.
 — To jest przeciw wszelkim regułom!... — wołał wzburzony.
 — A cóż mnie to obchodzi? Nie chodzi mi o