Strona:PL De Montepin - Zbrodnia porucznika.pdf/312

de Presles, spisał na miejscu protokół zaszłych w zamku wypadków, w którym tlómaczył śmierć generała i wicehrabiego podwójnem samobójstwom.
 Posłał też zaraz po sędziego pokoju, który pokładł pieczęcie na wszystkich meblach, zwłaszcza też na papierach Gontrana i hrabiego de Presles; następnie opuścił zamek, gdzie go już odtąd nic nie zatrzymywało, z chwilą bowiem śmierci Gontrana oczywiście nie mogło już być mowy o śledztwie podjętem przeciw niemu.
 Śmierć generała, ze względu na małoletność Blanki, stała się źródłem licznych kłopotów.
 Nieodzownem stało się oznaczenie opieki, spis inwentarza, podziały i t. d.
 Jerzy Herbert naznaczony został likwidatorem spadku i opiekunem Blanki; poświęcił się też całkowicie podwójnemu temu zadaniu, pilnie dotrzymując sędziemu śledczemu towarzystwa w całej jego działalności.
 Pewnego dnia, podczas spisywania inwentarza, papierów i rzeczy pozostałych po Gontranie, pisarz sądu, oglądający po kolei przedmioty zamknięte w jednej z szuflad biurka, odezwał się do Jerzego:
 — Tu jest coś należącego do pana, co oczywiście jako takie nie potrzeba już wpisywać do protokółu ogólnego.
 I wyciągnął do pana Herbert list rozpieczętowany, na którego kopercie wypisany był adres Jerzego.
 Jerzy zdziwił się niemało, poznając pismo Dyanny.
 — Jakimże sposobem list ten tutaj się znajduje? — zadał sobie pytanie.
 I otwarł go.
 Zaledwie wszakże przebiegł pierwsze linie, twarz jego uległa nagłej zmianie.
 Miał w ręku ów list nieszczęsny, który przed siedmnastu laty hrabina de Presles nie miała odwagi mu oddać.
 Jerzy opuścił szybko sądziego pokoju, poszedł zamknąć się w swym gabinecie i pozostał tam przez całe popołudnie.
 Kiedy zadzwoniono na obiad, zeszedł do salonu, gdzie była żona jego, Blanka i Paul.
 Rysy jego były nieco zmienione i twarz bledszą była niż zazwyczaj, ale ani słowem, ani zachowaniem nie zdradził wewnętrznej ducha rozterki; był uprzejmym i dobrym względem wszystkich jak zwykle.
 Nigdy może nie okazywał się równie uprzedzającym dla Dyanny, nigdy serdeczniejszym dla Blanki.
 Chwilami, w istocie, przelotna chmurka przesuwała się po jego czole, ale odganiał ją natychmiast.
 Chwilami także, oczy zachodziły mu łzami wbrew wszelkim usiłowaniom, by tę łzę co biegła z serca powstrzymać nim się dostanie do powiek; ale wtedy odwracał nieznacznie głowę i zanim kto zdołał spostrzedz ocierał oczy.
 Tak przeszedł wieczór.
 Nazajutrz rano, oddano Jerzemu liczne listy, nadeszła z poczty wraz z dziennikami; bywało to codzień zresztą.
 Przeczytał szybko kilka listów z widocznym wyrazem poważnego zaniepokojenia tak, że aż Dyanna patrząc nań, spytała niespokojnie:
 — Czy otrzymałeś jakie złe wiadomości, mój drogi?
 — Złe wiadomości? — odpowiedział Jerzy. — Tak, z pewnością, ponieważ znaglają mnie one do opuszczenia cię na czas niejaki...
 — Opuszczenia mnie! — zawołała Dyanna. — I dla czegóż masz mnie opuścić? — dokąd udajesz się?...
 — Do Paryża.
 — Czy to stanowcze już, co mi mówisz, Jerzy?...
 — Aż nadto stanowcze, na nieszczęście, — odpowiedział.
 — A więc obecność twoja w Paryżu jest potrzebną?...
 — Nieodzownie.
 — Dla interesów?
 — Tak.
 — Jakiejże natury?
 — Dwoistej; naprzód chodzi tu o sprawy majątkowe, tak moje jak twoje; następnie o sprawy polityczne....
 — Co to ma znaczyć, mój drogi?... — wyszeptała pani Herbert zdumiona. — Czyżbyś się chciał mięszać do polityki?...
 — Ależ tak, mój Boże, — odpowiedział Jerzy z słabym uśmiechem.
 — Dotąd wszakże nie mięszałeś się do niej nigdy.
 — Dochodzę do wieku, w którem w sercu męzkiem rozwija się ambicya....
 — To jest, — przerwała mu Dyanna z goryczą, — do wieku, w którem nie wystarcza już mężczyźnie miłość.
 — Nie, jedna może się mieścić obok drugiej najswobodniej.
 — Dawniej nie mówiłeś tak nigdy, mój Jerzy....
 — Co chcesz!... Starzeję się... wreszcie mam pewne poglądy, przekonania... powiem więcej: polityczne ideały.... Długo one były uśpione, ale dziś się zbudziły.... A są one, droga moja Dyanno, wielce różne od zasad kół arystokratycznych, do których ty należysz....
 — Boże mój, czyżbyś był republikaninem?
 — Kto wie?... — wymówił zcicha Jerzy z ponownym uśmiechem. — Ale bądź spokojną, nigdy nie będę domagał się głów....
 — I te zasady, te przekonania, o których mi