Strona:PL Doyle, tł. Neufeldówna - Z przygód Sherlocka Holmesa.pdf/137

 — Podchodziłam tylko na klęczkach, tak, jak mi pan zalecił.
 — Doskonale. Sprawiła się pani bardzo dobrze. Czy pani wie dokąd poleciała kula?
 — Wiem. Obawiam się, że popsuła to śliczne popiersie, bo przeszła prosto przez głowę i spłaszczyła się na ścianie. Podniosłam ją z dywanu. Oto jest!
 Holmes pokazał mi ją.
 — Kula rewolwerowa, jak widzisz. Pomysł genialny... bo kto mógłby się spodziewać, że taka kula pochodzić będzie ze strzelby? Doskonale pani Hudson, jestem pani bardzo wdzięczny za pomoc. A teraz, Watson’ie, niechże cię znów ujrzę w twojem dawnem krześle, bo jest kilka punktów, o których chciałbym z tobą porozmawiać.
 Zrzucił długi surdut, ubrał się w szary szlafrok, który zdjął ze swego sobowtóra i był już teraz zupełnie dawnym Holmes’em.
 — Nerwy starego żołnierza nie osłabły, a oczy nie utraciły bystrości — rzekł ze śmiechem, oglądając strzaskane czoło swego popiersia.
 — Prosto w sam środek tyłu głowy i przez mózg na wylot... Najlepszy z niego był strzelec w Indyach, a spodziewam się, że mało jest lepszych w Londynie. Czy słyszałeś już kiedy jego nazwisko?
 — Nie, nigdy.
 — Ot, masz, co znaczy sława! Ale, jeśli dobrze pamiętam, toś ty nie słyszał również nazwiska profesora Jakóba Moriarty’ego, który miał jeden