już raz, że wie co mówi, i kto zaręczy, czy nie dowiedzie tego powtórnie!
— Ale co do czego mam go wybadać? — spytałem — co on zrobił?
— Nie czytał pan w dzisiejszym „Times“ jego listu o „Możliwościach Naukowych“?
— Nie.
Mc Ardle pochylił się i podniósł dziennik z podłogi.
— Niech pan to przeczyta głośno — rzekł wskazując mi odnośną kolumnę — chciałbym to usłyszeć, gdyż nie jestem pewien, czym dokładnie zrozumiał treść.
Oto list, który przeczytałem redaktorowi naszej „Gazety“.
Szanowny Panie Redaktorze! — Niedorzeczny a zarozumiały list p. James Wilson Mac Phail’a, dotyczący zatarcie się linji Frauenhofera w spectrum planet i gwiazd stałych, umieszczony niedawno na szpaltach Pańskiego pisma — serdecznie mnie ubawił (nie chcę bowiem wyrazić swych uczuć w ostrzejszy a bardziej niepochlebny sposób). Autor uważa wyżej wspomniane zjawisko za rzecz zupełnie bez znaczenia; dla osób o nieco głębszej inteli-
