Strona:PL Doyle - Świat w letargu.pdf/136

 — Tak, Austin.
 — I w banku były miljony funtów sterlingów, a wszyscy urzędnicy spali?
 — Tak jest, Austin.
 — A mnie z państwem nie było! — szepnął z żalem i powrócił do obmywania samochodu.
 Naraz żwir zaskrzypiał pod kołami, stara dorożka zatrzymała się przed willą Challengera; wyskoczył z niej młody człowiek, a po chwili służąca, potargana i nawpół przytomna, jakgdyby tylko co zbudziła się z głębokiego snu, przyniosła na tacy bilet wizytowy.
 Challenger, spojrzawszy nań, zasapał złowrogo, a ciemne włosy, zdawały mu się podnosić na głowie.
 — Dziennikarz! — warknął, poczem dodał z pobłażliwym uśmiechem. — Nic to zresztą dziwnego, że cały świat śpieszy dowiedzieć się, co ja sądzę o tych wypadkach.
 — Wątpię, aby dziennikarz przybył w tym celu — zauważył Summerlee — jechał w tę stronę jeszcze przed katastrofą.
 Spojrzałem na bilet: „James Baxter, korespondent Londyński „New York Monitor“.
 — Przyjmie go pan? — spytałem.
 — O nie.