Strona:PL Doyle - Świat w letargu.pdf/140

 — Oczywiście. Było wpół do pierwszej.
 — O której pan przyjechał?
 — Kwadrans po drugiej.
 — Na stacji wynajął pan dorożkę?
 — Tak jest.
 — Jak daleko jest od stacji tutaj?
 — Myślę, że z jakie dwie mile.
 — A więc jak długo pan jechał, jak pan myśli?
 — Prawdopodobnie, z jakie pół godziny, ze względu na tę astmatyczną szkapę.
 — Powinnaby więc być trzecia teraz?
 — Trzecia, albo parę minut po.
 — Niech pan spojrzy na zegarek.
 Amerykanin spełnił polecenie i wydał okrzyk zdziwienia.
 — Nie do uwierzenia! — zawołał. — Ten koń pobił rekord! Istotnie widzę teraz, że słońce jest już nisko. Coś jest w tem wszystkiem, czego nie rozumiem.
 — Czy nie zauważył pan nic dziwnego, gdyście zaczęli wjeżdżać pod górę?
 — Owszem, pamiętam, że poczułem dziwną senność; chciałem powiedzieć coś dorożkarzowi, ale on nie odwrócił się nawet ku mnie. Przypuszczam, że