Strona:PL Doyle - Świat zaginiony T2.pdf/101

niu, ujrzałem, że nie był sam. Serce zabiło mi radośnie, gdyż myślałem przez chwilę, iż to któryś z moich towarzyszy przedostał się szczęśliwie na dół. Ale wschodzące słońce oświetliło czerwoną skórę siedzącego. Człowiek ten był indjaninem.
 Zacząłem wołać i powiewać rękawiczką; Zambo spojrzał w moją stronę, dał mi znak ręką i po chwili począł się wspinać na skałę. Niebawem stał już niedaleko odemnie i słuchał z przerażeniem opowieści o tem, co zaszło.
 — Toi djabeł ich wziąć, massa Malone — rzekł wreszcie — to kraj djabła, i on wziąć i pana. Słuchać mej rady, massa Malone, i zejść zaraz tutaj, albo djabeł wziąć i pana.
 — Ale jak ja zejdę, mój Zambo?
 — Po ljanach, Massa Malone. Pan przerzucić tu ljany, a ja je umocować i będzie most.
 — Jużeśmy myśleli o tem. Ale niema tu ljan tak mocnych, aby mogły wytrzymać ciężar mężczyzny.
 — To trzeba posłać po sznury, Massa Malone.
 — Ale kogo posłać i dokąd?
 — Do wioski indyjskiej. Tam dużo sznurów. Indjanin na dole. Jego posłać.
 Cóż to za jeden?
 — Jeden z naszych indjan. Drugi go wybić i zabrać zapłata. Więc on wrócić i teraz wziąć list, przynieść sznur — wszystko.
 List! Czemu nie? Widziałem w nim nietylko na-