Strona:PL Doyle - Świat zaginiony T2.pdf/21

go w ciemno czekoladowy; rośliność na ich szczytach stała się rzadsza ale, choć wysokość ich opadła do trzystu lub czterystu stóp, w żadnem miejscu nie znaleźliśmy przejścia, prowadzącego na szczyt. Przeciwnie, zdawały się jeszcze bardziej nieprzebyte. Na fotografii, którą zrobiłem, ta stromość uwydatnia się wyraźnie.
 — Jednakowoż — zauważyłem podczas narady — deszcze musi przecież kędyś spływać, więc powinien był sobie powyżłabiać kanały w skałach.
 „Nasz młody przyjaciel“ zaśmiał się Challenger, uderzając mnie po ramieniu „miewa błyski rozumu“.
 „Przecież deszcz się musi gdzieś podziewać“ — powtórzyłem“.
 „Jest pan bystrym obserwatorem. Niestety przekonaliśmy się naocznie, że niema kanałów w skałach“.
 „Więc dokąd podziewa silę woda?“ zapytałem.
 „Można z całą pewnością stwierdzić, że skoro nie wychodził na zewnątrz, to gromadzi się wewnątrz“.
 — W takim razie powinno być w centrum jezioro.
 „Tak sądzę“.
 „Prawdopodobnie jezioro to jest dawnym kraterem wulkanu“ — wtrącił Summerlee — cała ta formacja jest typowo wulkaniczną. Sądzę też, że po-