Strona:PL Doyle - Czarny Piotr.djvu/26

je zrobiono. Holmes badał tymczasem okno.
 — Ktoś i tędy starał się wejść do środka. Ktokolwiek to był, nie udało mu się znaleźć wejścia. Musiał to być sprytny jakiś włamywacz.
 — Rzecz ta jest nadzwyczaj ważną — rzekł inspektor — przysiągłbym, że tych śladów wczoraj tu jeszcze nie było.
 — Może to jaki ciekawy mieszkaniec wsi — zauważyłem.
 — To bardzo nieprawdopodobne. Ci po największej części nie odważają się nawet stąpać po tym gruncie, a cóż dopiero gwałtem wtargnąć do kajuty. Cóż pan o tem sądzisz, panie Holmes?
 — Sądzę, że — szczęście bardzo nam sprzyja.
 — Czy sądzisz pan, że dotyczący człowiek przyjdzie raz jeszcze?
 — Prawdopodobnie. Spodziewał się znaleść drzwi otwarte. Próbował otworzyć zamek ostrzem scyzoryka, co jednak nie szło. Cóż teraz uczynić?
 — Następnej nocy przyjdzie ze stosowniejszem narzędziem.
 — I ja tak sądzę. Będzie to więc naszą winą, jeśli go stosownie nie przyjmiemy. Tymczasem chcę oglądnąć wnętrze kajuty.