Strona:PL Doyle - Czerwonym szlakiem.pdf/51

szliście do kuchni i próbowaliście otworzyć zamek, a potem...
 Jan Rance zerwał się na równe nogi, z wyrazem przestrachu na twarzy i podejrzenia w oczach.
 — Gdzie się pan ukrywał, gdzie pan widział to wszystko? — zawołał. — Zdaje mi się, że pan wie o wiele więcej, niż pan powinien.
 Holmes roześmiał się i cisnął policyantowi, przez stół swoją kartę.
 — Tylko nie zaaresztujcie mnie za to morderstwo — rzekł. — Jestem jednym z psów, nie wilkiem; zapytajcie Gregsona, albo Lestradea. Mówcie dalej. Cóżeście zrobili później?
 Rance usiadł znów na sofie, wyraz zaniepokojenia nie znikł wszelako z jego twarzy.
 — Powróciłem do kraty i zagwizdałem. Na ten sygnał nadbiegł Murcher i dwóch innych policyantów.
 — Czy ulica była wówczas pusta?
 — Mniej więcej; o tyle, że nie było na niej nikogo, ktoby się mógł na coś przydać.
 — Co przez to rozumiesz?
 Policyant skrzywił się.
 — Widziałem w życiu niejednego pijaka — rzekł — ale kogoś tak pijanego, jak ten włóczęga, na którego wpadłem, gdym wychodził, nie spotkałem dotąd. Uczepił się kraty przed domem i wrzeszczał w niebogłosy jakąś piosenkę. Nie mógł stać o własnych siłach, a tem mniej być nam pomocą.
 — Jaki to był rodzaj człowieka? — spytał Sherlock Holmes.
 Ta indagacya gniewała widocznie Jana Rance’a.
 — Niezwykły pijak — rzekł. — Byłby obudził się niechybnie dziś rano na stacyi policyjnej, gdybyśmy nie byli czem innem zajęci.
 — A jego twarz... ubranie... czyś je zauważył? — przerwał Holmes niecierpliwie.
 — Oczywiście, skoro musiałem podtrzymywać