Strona:PL Doyle - Ezaw i Jakób.pdf/47

wioseczki, która leżała naprzeciw nas, przy drodze do Chesterfield.
 Zbliżyliśmy się do brudnego, szkaradnego zajazdu, który nad drzwiami miał szyld w postaci koguta. Holmes jęknął nagle i uchwycił mnie konwulsyjnie za ramię, aby uchronić się przed upadkiem. Zwichnął nagle nogę w kostce. Był też odrazu bezsilny. Zaledwie dowlókł się do drzwi, w których stał jakiś starszy człowiek, brudny i odpychającej postaci, palący fajkę.
 — Jak się pan ma, panie Reuben Hayes? — spytał Holmes.
 — Kto pan jesteś i skąd wiesz, jak się nazywam? — spytał ów człowiek mierząc nas nieufnym wzrokiem. Oczy miał bardzo przebiegłe.
 — Przecież nazwisko pańskie jest na szyldzie u góry — odparł spokojnie Sherlock. — Łatwo zresztą poznać człowieka, który siedzi na progu własnego domu. Czy niema pan w wozowni czegoś na kształt bryczuszki?
 — Nie. Nie mam.
 — Widzi pan, że ledwie idę.
 — To nie chodź pan.
 — Ależ nie mogę nogi postawić na ziemi.
 — To skacz pan i koniec.
 Obejście pana Reubena było, jak widzimy, dalekiem od uprzejmości. Ale Holmes przyjął to z dziwnym spokojem umysłu.
 — Ale człowiecze! zawołał tu przecież nie mogę zostać. Muszę odjechać stąd, a w jaki sposób, to już mi obojętne.