Strona:PL Doyle - Mumia zmartwychwstała.pdf/46

249. Przerażający lokator sarkofagu był tym razem obecny w swojej kryjówce.
 Smith rozejrzał się spokojnie wokół, zamknął drzwi na klucz od wewnątrz, klucz schował do kieszeni i podszedł wprost ku kominkowi. Potarł zapałkę o pudełko i rozpalił ogień.
 Bellingham, siedząc ciągle, spoglądał na niego wzrokiem pełnym zdumienia i gniewu.
 — Mój panie, co to znaczy, pan się zachowuje tutaj, jakby pan był u siebie w domu.
 Smith bynajmniej nie zakłopotany położył swój zegarek na stole, wyjął z kieszeni rewolwer, a potem drugą ręką dobył noża. Rewolwer skierował wprost ku twarzy Bellinghama.
 — A teraz — rzekł — do dzieła. Proszę natychmiast pociąć tę mumję.
 — Ach tak, to o to chodzi — rzekł drwiącym tonem Bellingham.
 — Istotnie, tylko o to. Powiedziano mi, że prawo nie może panu nic zrobić. Ale ja znam inne prawo, które wymierzy sprawiedliwość. Przycięgam na Boga, który mnie stworzył, że jeżeli za 5 minut nie weźmiesz się do roboty, to wpakuję ci bez wahania kulę w łeb jak psu.
 — Chcesz mnie pan zamordować1?
 Bellingham wstał, twarz jego była żółto-sina.
 — Tak jest.
 — I dlaczegóż to?
 — Ażeby położyć kres twoim zbrodniom. Już minuta minęła.
 — Ale cóż ja takiego uczyniłem1?
 — Już ja to wiem i pan to wie także.
 — To są jakieś majaczenia.
 — Dwie minuty upłynęły.
 — Ależ pan musi mi podać swoje racje. Pan jest szaleńcem, niebezpiecznym warjatem. Dlaczegóż ja mam niszczyć moją własność. To jest bardzo cenna mumja.
 — Trzeba ją pociąć i spalić.
 — Nie zrobię tego.