Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/125

 Doszedł mnie szmer jedwabiu, różowe światło i to było wszystko; portjera zapadła.
 Berthier w kącie ogryzał paznokcie: Talleyrand patrzył na niego z ironją; de Méneval z miną, jaką ma dziecko, schwytane na uczynku, kiedy macza palec w konfiturach; dumał nad plikiem papierów.
 Constant, zawsze cichy i dyskretny, zapalał świece.
 — Kto to jest? — zapytał minister.
 — Ta panna z opery — mruknął Berthier.
 — Więc ta mała Hiszpanka już w niełasce?
 — Nie sądzę; jeszcze wczoraj była tu...
 — A ta druga hrabina?
 — Mieszka w Ambleteuse.
 — „Panowie, bardzo proszę, bez skandalów na dworze“ — drwił Talleyrand z gorżkim uśmiechem.
 Pamiętał, jaką naukę dał cesarz swemu otoczeniu, a przedewszystkiem jemu samemu.
 — Ale, ale, panie de Laval — rzekł, żbliżając się do mnie — jak stoi partja Bourbonow w Anglji? Jakie ma widoki, jakie projekty? Czy myślą o szansach powodzenia?
 W przeciągu dziesięciu minut zadał mi tysiąc pytań, wyciągnął tysiąc objaśnień. Przekonałem się, że cesarz dobrze go osądził. Pan de Talleyrand nie był przyjacielem w nieszczęściu i przeciwnościach; on zawsze i napewno pójdzie za tym, przy kim będzie siła i zwycięstwo.
 Rozmawialiśmy jeszcze kiedy wpadł Constant pomieszany i wzburzony, co było rzeczą niesłychaną u człowieka z jego charakterem.
 — Co takiego, Constant?
 — A to, a to, że ja oszaleję!.. Nieszczęście, Boże, jakie nieszczęście!..
 — Powiedz-że raz, Constant...
 — Ach! panie de Talleyrand, nie śmiem przeszkadzać cesarzowi, a jednak...