Strona:PL Doyle - Spiskowcy.pdf/80

de-Briques, lub dowódcy różnych oddziałów armji, na narady i po rozkazy.
 Przybyliśmy przed namiot widziany z wysokości wzgórz piaszczystych. Służył on za przedpokój do sali obrad i prywatnego apartamentu cesarza, składającego się tylko z pokoju sypialnego i z biura.
 Silny oddział grenadjerów trzymał wartę, z bagnetami zatkniętemi na fuzjach.
 Zeskoczyliśmy z koni.
 Zbliżył się oficer służbowy, zapytał o nazwisko i odszedł.
 Powrócił za chwilę w towarzystwie generała Duroc, człowieka czterdziestoletniego, suchego, o twarzy surowej i spojrzeniu podejrzliwem.
 — Pan de Laval? — odezwał się do mnie z miną kwaśną.
 Ukłoniłem się po wojskowemu.
 — Poruczniku, potrzebujemy ciebie — dodał zwracając się do Gérarda.
 — Przebacz, generale, ale jestem osobiście odpowiedzialny za pana de Laval...
 — Wejdź zatem.
 Weszliśmy do namiotu. Pełen był oficerów różnej broni i różnych stopni.
 Mundury oficerów marynarki wyglądały jak ciemne plamy pośród mundurów błyszczących złotym i haftami.
 Wielu siedziało na ławkach pod ścianami płóciennemi, lecz po większej części stali, rozmawiali głosem przyciszonym i gestykulowali.
 W końcu przedpokoju były drzwi do sali obrad.
 Od czasu do czasu jakiś adjutant pukał lekko do tych drzwi, które otwierały się zaraz, wpuszczały go i zamykały bez szelestu.
 Jakaś tajemniczość unosiła się ponad tem zgromadze-