Strona:PL Doyle - W sieci spisku.pdf/16

własny przeraźliwy krzyk trwogi. A między temi obydwoma miastami, w rozległej ciemnej przestrzeni, która ich światła zamykały od północy i od południa, leżał w środku mój zamek, Grobois, zamek moich przodków. Wytężyłem oczy, aby zobaczyć czarny duch jego.
 — Tutaj wybrzeże dość samotne — rzekł jeden z majtków. — Tu już niejednego z pańskich towarzyszów wysadziliśmy na ląd.
 — Za kogóż mnie właściwie bierzecie? — zapytałem.
 — Tego nie powiem — odpowiedział — są rzeczy, o których lepiej wcale nie mówić.
 — Uważacie mnie za spiskowca?
 — Sami to powiedzieliście. Zresztą myśmy do tego przyzwyczajeni.
 — Otóż daję wam słowo honoru, że nie jestem spiskowcem.
 — To może więzień uciekający?
 — I to nie.
 Marynarz przestał wiosłować: obudziło się w nim widocznie jakieś nowe podejrzenie.
 — A może pan jesteś szpiegiem Bonapartego?...
 — Ja szpiegiem! — wykrzyknąłem z oburzeniem.
 W głosie moim był taki wyraz szczerości, że poznał natychmiast, iż był w błędzie.
 — Dobrze, dobrze — rzekł — Niech mnie djabli wezmą, jeżeli wiem, kim pan jesteś. Ale szpiega nie wysadziłbym na ląd za żadną cenę.
 — Oho — mruknął drugi wioślarz — nie łajcie mi Bonapartego; to nasz najlepszy przyjaciel
 — Zdumiałem się, słysząc z ust Anglika takie wyrazy sympatji dla cesarza, ale wkrótce nastąpiło wyjaśnienie tych słów.